Gisterenavond was duidelijk dat we al in Spanje waren. Het restaurant waar we wilden eten opende pas om 20.00 uur. Om 20.00 uur liepen er nog hele families op straat met kinderwagens en al en was het eigenlijk drukker dan overdag. Toch wat vreemd voor een Hollander. Maar uiteindelijk een maaltijd genoten en voor het eerst deze keer hadden ze ook 43. Hoewel de kamer een veredelde meterkast was, toch nog goed geslapen en om een uur of 8 liepen we op straat. De eerste paar kilometer ging wel, maar al snel gingen we omhoog. De hoogste top was vandaag 545 meter dus ga er maar aan staan. Uiteindelijk bleven we wel een drie kwartier klimmen over een steil, glibberig en rotsachtig pad. Aangekomen bij een kerkje, waarom ze kerken bouwen op dit soort plaatsen begrijp ik niet zo goed, als het pad zo moeilijk is komt er al helemaal geen hond. Overigens hebben we tot op heden weinig problemen gehad met honden. Wel verhalen gehoord van andere pelgrims dat deze zijn aangevallen of zelfs gebeten zijn door honden. Wij zoals gezegd niet. Na het kerkje moesten we al snel een keuze maken of we het hoge en steile pad wilden nemen of dat we op ongeveer 400 meter een gemakkelijker pad zouden nemen dat weliswaar 1 km langer was maar minder ongelijk. Wij gingen voor het laatste samen met een Canadese. De Duitse koos toch voor het echte werk dus die ging de andere kant op. Het pad gaf enorme vergezichten over de vallei en omdat de zon lekker scheen was dat een mooi gezicht. De Canadese bleek daarbij ook aardig gezelschap te zijn dus een tijd vloog. Al snel daarna kregen we al vergezichten te zien over een baaitje naar de zee. Voor we het wisten liepen we na een forse afdaling een vissersdorp binnen waar aan de haven iedereen rondliep , wat dronk, tapas at, etc. Het was gewoon jammer dat we na een bakkie weer door moesten. Maar ja, voor een pelgrim is de horizon het eindpunt wat altijd nagejaagd wordt. We gingen in een bootje over de haven en werden daar gelijk een trap op gejaagd die ons ruim 200 meter omhoog bracht. Daarna een kustpaadje over 5 km dat smal en rotsachtig was. Opmerkelijk was dat je hier toch veel mensen tegenkomt die een rondje aan het lopen waren. Uiteindelijk bereikten we San Sebastian. Eerst hadden we nog een schitterend uitzicht op de stad en de stranden voordat we afdaalden. In de stad een geweldig gezicht op de oude gebouwen en de stranden. Omdat het zoals ik al zei, zonnig was waren de stranden al goed bezet. Na enige tijd zoeken vonden we uiteindelijk om een uur of 4 ons hotel. Onze voeten deden pijn en we waren redelijk uitgewoond. Niet in de laatste plaats omdat deze etappe als een van de zwaarste te boek staat van de Camino del Notre.

We hebben besloten dat we voor dit jaar hier gaan stoppen!! We hebben net niet de 500 km. gehaald, maar zoals jullie weten is de afstand nooit een doel op zich. We hebben het dit jaar op sommige momenten zwaar gehad door de hindernissen op de route. Maar altijd hebben we ons gesteund geweten door een ieder van u, op uw eigen wijze. Hartelijk dank daarvoor. Wij hebben weer met enorm veel plezier de afgelopen dagen beleefd. De omgeving, de mensen, de ontmoetingen blijven voor ons heel bijzonder. Morgen gaan we onze komst naar huis voorbereiden. Het gaat uw allen goed!!!!